গল্পৰ দৰে এমুঠি চিন্তা

  জীৱনৰ প্ৰথম চাকৰি। তাতে আকৌ দিল্লীত। মনত এসোপামান হেপাহ লৈ , ৰাজধানী চহৰলৈ ওলালোঁ। নতুন ঠাই , নতুন মানুহৰ সান্নিধ্য। মুঠতে মনটো উগুল-থুগুল। সেয়া  ২০০৫ চনৰ কথা। পোষ্ট গ্ৰেজুৱেচনৰ হেপাহ মনতে সামৰি চাকৰি কৰাৰ সিদ্ধান্ত লৈছিলোঁ।  - তেনেই সৰু  মই ; পঢ়িবলৈ বয়স আছে , ইচ্ছাও আছে। পঢ়া-শুনা পিছে পৰেও হ ' ব কেতিয়াবা!  দেউতাই দুয়োটাকে সমানে পঢ়া খৰছ ক ' ৰ পৰা দিব ? ভাইটীয়ে ভালদৰে পঢ়ক , মই কিজানিবা দুটা পইচা উপাৰ্জন কৰি নিজেই চলিবগৈ পাৰোঁ... ! পল্টনবজাৰত ৰত্ন কুবেৰৰ ওপৰৰ কনচাল্টেন্সি এখনত ইণ্টাৰভিউ দিলোঁ। সৌভাগ্যক্ৰমে দিল্লীৰ ডাঙৰ কোম্পানী এটাত  চাকৰিটো হৈ গ ' ল। পিছে তিনিদিনৰ ভিতৰতে জইন কৰিবগৈ লাগে।  আহি পৰিল দিল্লীলৈ যোৱাৰ সমস্যা। ৰে ' ল , উৰাজাহাজত কোনোদিনে উঠি নোপোৱা ল ' ৰাটো, কেনেকৈ যাম ? ডাঙৰ মাহীয়ে ক ' লে -- "তোৰ দিল্লীলৈ যোৱা টিকটটো মই কৰি দিম দে"। -  মহাই উৰাজাহাজৰ টিকট বিচাৰিবলৈ ধৰিলে , - " ল ' ৰাটো ফ্লাইটতে যাওক , ৰে'লত  বৰ কষ্ট পাব।" সেই সময়ত ' এয়াৰ ডেক্কান ' নামেৰে এটা কমদামী এয়াৰলাইঞ্চ আছিল। মহাই বহুতো ব