গল্পৰ দৰে এমুঠি চিন্তা

 কেইদিনমানৰ পৰা শৰীৰটো সিমান ভাল নহয়। মনটোও বেয়া। সকলোৰে পৰা আতঁৰি ফুৰিছোঁ। কিয়, নাজানো! ভূত-ভবিষ্যতৰ ভিন্ন চিন্তা-পৰিকল্পনাৰ মাজত সীমাবদ্ধ হৈ নিজৰেই অনিষ্ট মাতি আনিছা। ইমান ষ্ট্ৰেছ্ কিয় লোৱাহে ডেকাল'ৰা? এক্সাৰচাইজ কৰা, ব্লাড প্ৰেচাৰটো তেনেকৈয়ে ঠিক হ'ব।  -  ডা° ৰঙ্গাৰাওৰ শেষ কথা। মোৰ হেনো বেলেগ একো বেমাৰ নাই! সচাকৈয়ে চিন্তা বেছিকৈ কৰিছোঁ নেকি! আজিকালি কথাবোৰ সহজভাৱে কিয় ল'ব নোৱাৰা হলো? আচলতে সহজভাৱে লোৱাৰ কথাও নহয়। অন্ততঃ মোৰ বাবে‌ নহয়। - অহংকাৰী হৈ পৰিছোঁ নেকি? কিন্তু অহংকাৰ কৰিবলৈ আছেনো কি মোৰ! লগৰবোৰে আজিকালি খবৰ এটা ল'বলৈও এৰিলে।  কোনো কথা নাই - মইও দেখোন সিহঁতৰ খবৰ লোৱা নাই!  কিন্তু ঘৰৰ মানুহে? তেওঁলোকেও পাহৰিলে নে? আজিকালি মায়ে একেবাৰে ফোন নকৰে। দেউতা ঢুকুৱাৰ পৰা সকলোবোৰ কিবা যেন সলনি হ'ল।  জ্যোতিদাৰ জিমলৈ গৈছিলোঁ সিদিনা, এসোপামান গালি দিলে।  - এই বয়সত এইবোৰ কৰিব নালাগে দে, অলপ বেগাই খোজকেই কাঢ়। - পুৰণি চাইকেল এখন আছে, সেইখনকে ঠিক কৰি লওঁ নেকি জ্যোতিদা? আগ্ৰহেৰে সোধা কথাটোত মানুহজনে আপত্তি নকৰিলে। চহৰৰ বিখ্যাত শৰীৰচৰ্চাবিদ গৰাকীৰ পৰা গ্ৰীণ চিগনেল প

 পূজনীয়া মা, মৰম আৰু সেৱা জনালোঁ। আশাকৰোঁ দাদা-বৌ আৰু তই কুশলে আছ। বহুদিনৰ পৰা চিঠি এখন লিখিম বুলিও সময় মিলাব নোৱাৰিলোঁ। মনৰ কথাবোৰ খুলি ক'বলৈ কোনোদিনে সাহস নহ'ল। কিমান যে কথা আছিল পাতিবলৈ...! তহঁতে মোক চাগে কিমান অভিশাপ দিছিলি নহয়নে, এদিন সম্পৰ্কও শেষ কৰি পেলালি। ঠিকেই, মই হয়তো তাৰেই যোগ্য। কিন্তু জাননে মা, এনেকুৱা বহুটো কথা আছে, যিবোৰ তহঁতক কোৱা নহ'ল। আজি এই চিঠিখনৰ অচিলা লৈ কিছু কথা কম বুলি ভাবিছোঁ; কিমান উচিত অনুচিত মই নাজানো। কথাবোৰ তেনেই সহজ যেন লাগিলেও এইখিনি পঢ়ি মোৰ জীৱনৰ জটিলতা সৃষ্টি কৰাৰ আঁৰত প্ৰকৃততে দায়ী কোন এবাৰলৈ বিবেচনা কৰি চাবিচোন। তহঁতক অমান্য কৰি ৰতনৰ লগত বিয়া হোৱাৰ সিদ্ধান্ত মই আচলতে কেতিয়াবাই ত্যাগ কৰিছিলোঁ। দেউতাক শ্ৰদ্ধা কৰোঁ, তেওঁক অমান্য কৰাৰ সাহস মোৰ নাছিল। আচৰিত হৈছ নহয়নে, হয়তো হাঁহি উঠিছে। সেয়াই স্বাভাৱিক। জাননে - ৰতনেও মোৰ এই সিদ্ধান্তত অকনো আপত্তি নকৰিলেহেঁতেন।  পিছে কিনো হ'ল? কিয় তেওঁৰ লগত বিয়া হলো, নহয় জানো?  কৈ আছোঁ .... তোৰ মনত আছেনে, ৰতনৰ মানসিক ভাৱে দুৰ্বল এগৰাকী ভনীয়েক আছিল; তাইৰ নাম ৰিতু। আমাৰ ঘৰলৈও আহিছিল, তোৰ মনত পৰ

 প্ৰণতি, মৰম লʼবা। বিয়াৰ দিন তেনেই ওচৰ চাপি আহিল। হয়তো বিয়াৰ আগত এইখনেই মোৰ শেষ চিঠি। তুমিও কিবা লিখিছানে বাৰু? বহুটো কথা ক'বলগীয়া আছিল, পিছে কেনেদৰে আৰম্ভ কৰোঁ ভাবিহে পোৱা নাই। এইসময়ত এইবোৰ কিমান উচিত নাজানো, কিন্তু বিবাহৰ পবিত্ৰ বান্ধোনত বান্ধ খোৱাৰ আগতে দুটামান কথা তোমাক জনোৱাটো মোৰ কৰ্তব্য বুলি ভাবিছোঁ।  বাৰু, এটা সাধু কওঁ শুনা -  আজিৰপৰা কেইবছৰমানৰ আগৰ কথা। সেইদিনা বতৰটো ডাৱৰীয়া। পুৱাই ঘনকান্ত ডেকাই নাঙলখন লৈ পথাৰলৈ ওলাই আহিল। পথাৰৰ দাঁতিত এটা সৰু বাকচ আধাখোলা অৱস্থাত পৰি থকা দেখি তেওঁৰ মনত কৌতুহলৰ সৃষ্টি হ'ল। বাকচটোৰ ওচৰ চাপি যিটো দৃশ্য দেখিলে, সন্তুলন হেৰুৱাই পৰি যোৱাৰ উপক্ৰম হৈছিল তেওঁ। ততাতৈয়াকৈ কান্ধৰ নাঙলখন পথৰ কাষতে নমাই বাকচটো হাতত তুলি লৈ ইফালে সিফালে চাবলৈ ধৰিলে। সেই ঢলপুৱাতে ওচৰে পাজৰে কোনো নাছিল, তাতে বতৰটোও বেয়া। একো ভাবি নাপাই মানুহজনে পুনৰ ঘৰলৈকে খোজ দিলে। ঘৰলৈ আহি পত্নীৰ সম্মুখত সকলো বিবৰি কৈ লাহেকৈ বাকচটো খুলি দেখুৱালে। বাকচৰ ভিতৰত কি আছিল জানানে - এটা কণমানি শিশু। বগা লেতেৰা কাপোৰ এখনেৰে সৰ্বশৰীৰ ঢকা সদ্যজাত শিশুটো হাতত লৈ এইবাৰ মানুহগৰাকী কঁপিবলৈ

 স্কুলৰ পৰা আহি ভাত দুটামান খাই মণি আৰু মানিয়ে দেউতাকৰ চাইকেলখন লৈ দৌৰি ওলাই গ’ল। কেইদিনমানৰ পৰা দুয়োজনীয়ে দেউতাকৰ অনুমতি লৈ সেইখন ঠেলিবলৈ শিকিছে। এই যোৱাই সিহঁত একেবাৰে সন্ধিয়াহে আহি ঘৰ সোমাব। চাইকেলখন ঠেলিবলৈ পাই সিহঁতক আৰু কি লাগে; চাৰিভৰিৰে ধূলি উৰুৱাই দুয়ো চিলা হৈ উৰিবলৈ ধৰিলে। দুয়োৰে কোলাহলত পথৰ কাষৰ গছ-বননিবোৰেও নৃত্য কৰি উঠিল। মণিৰ সুৰীয়া কণ্ঠই আকাশে বতাহে ৰঙৰ ফাকু ছটিয়াই দিলে। ঘৰমুৱা চৰাইজাকে তাইৰ গীতৰ তালে তালে নাচি-বাগি আগুৱাই গ'ল। সিহঁতৰ আনন্দত মতলীয়া দেউতাকৰ পুৰণি চাইকেলখনৰ চকা দুটাইও ঘূৰি-ঘূৰি, দুয়োজনীৰে নিৰীহ আনন্দবোৰকে কঢ়িয়াই লৈ ফুৰিছিল। হাঁহি-খিকিন্দালিৰ মাজেৰে দৌৰি ঢাপলি সিহঁতে কল্পনা কৰিলে দেউতাকৰ এই যাদুকৰী যন্ত্ৰটোৰ ওপৰত এদিন নিজে নিজে উঠিব, স্কুললৈ যাব। সাধাৰণতে সিহঁতে চাইকেলখন হাতেৰে ঠেলি দৌৰি আগুৱাই যায়। তাৰমাজতে কেতিয়াবা মণি চিটত বহে আৰু মানিয়ে পিছফালৰ পৰা ধৰি তাইক ঠেলি দিয়ে; কেতিয়াবা মানি চিটত আৰু মণি পিছে পিছে। তেনেকৈয়ে অলপ অলপকৈ সেইখন চলাবলৈ শিকিছে যদিও সিহঁতৰ প্ৰকৃত আনন্দ চাইকেলখন ঠেলি লৈ ঘূৰি ফুৰাতহে। দুয়োৰে আনন্দত আত্মহাৰা সূৰ্য্যটো

দৌৰি ঢপলীয়াই ফুৰা পখিলাজনীয়ে চিঞৰি-বাখৰি গোটেই ঘৰখন মূৰৰ ওপৰত তুলি মজিয়াত সিঁচৰতি কৰি পেলাই থোৱা নিজৰেই খেলা সামগ্ৰীবোৰ পুনৰ সামৰি আইনাখনৰ সম্মুখত ক্ষন্তেক ৰৈ কপালৰ কণমানি ফোটটো দুটি আঙুলিৰে ঠিক-ঠাক কৰি ৰঙ-বিৰঙী পোচাকযোৰ গাত মেৰিয়াই দেউতাকে পুৱাতে মেজৰ ওপৰত ঢাকি থৈ যোৱা আহাৰৰ ঠালিখন যেনে-তেনে লিৰিকি-বিদাৰি পৃথিৱীৰ সবাতোকৈ সুখী ছোৱালীজনী হৈ কণ-কণ দুহাতেৰে ৰঙা গাল দুখনৰ ওপৰত বিৰিঙি উঠা মুকুতাৰ মালাধাৰি মোহাৰি সম্মুখত এমোকোৰা হাঁহিৰে দুবাহু সম্প্ৰসাৰিত কৰি ৰৈ থকা মাকৰ বুকুলৈ জপিয়াই উঠি ওৰে দিনটো কণমানি পঁজাটোৰ ভিতৰত নাচি-বাগি গীত গাই কটোৱা দৃশ্যবোৰ চাবলৈ প্ৰতিবেশী মহন্তই প্ৰতিদিনে প্ৰভাততে নিদ্ৰাত্যাগ কৰি খিৰিকীৰ সম্মুখত বহা অভ্যাসত পৰিণত হোৱাত আনন্দতে মতলীয়া মৰমী পত্নী মালতীয়ে চুবুৰীয়াৰ সম্মুখত গৰ্ব কৰে নিজৰ পঁচাশী বছৰীয়া স্বামীৰ দিনক দিনে উন্নত হ'বলৈ ধৰা স্বাস্থ্যৰ কথা কৈ আৰু তাকে দেখি সকলোৱে সেই উৰুঙা পঁজাটোলৈ চাই ৰয় দিনৰ পিছত দিন ধৰি যদিও অকলে অকলে সময় কটোৱা কণমানি ছোৱালীজনীৰ বাহিৰে আন কাৰোৱেই অৱস্থিতি দৃষ্টিগোচৰ নোহোৱা পঁজাটোৰ ভিতৰত কিন্তু নাচি-বাগি জপিয়াই ফুৰা ছোৱালী